დიდი ხნის შემდეგ მარჯანიშვილის მერტოს გვერდით საოცარ წიგნის მაღაზიაში(ახლა იქ ტანსაცმლის ჰყიდიან -(( ) სრულიად შემთხვევით წავაწყდი მის წიგნს , ,,ნებროთმა გარეკა"-ასე ერქვა. რა თქმა უნდა, ვეცი. ჩავნთქი-სხვა სიტყვა არ მეგულება პროცესის გადმოსაცემად. ბავშვობაში მემართებოდა მსგავსი სიგიჟე. კი არ ვკითხულობდი, ვყლაპავდი წიგნებს. თუ მომეწონებოდა, დიდხანს მიმყვებოდა ემოცია, სხვა რამეზე ფიქრი არ შემეძლო. რაც არ უნდა მეკეთებინა, თავში პერსონაჟები, ფრაზები, წიგნის ამბები მიტრიალებდა. მოკლედ, ავად ვხდებოდი. , ბანანათევზის ამინდი", ,,მარტოობის ასი წელიწადი", ,,უკაცო სახლი", ,,ფიესტა, ,,ტრიუმფალური თაღი", ,,სამოსელი პირველი" ,,ხმაური და მძინვარება", ,,დიდი გეთსბი" - ჩემი ხანგრძლივი და ქრონიკული ავადმყოფობის მიზეზები. ერთადერთი წიგნი, რომელიც წაკითხვისთანავე შემძულდა და დღემდე მძულს, რომლის გადაკითხვა, ზუსტად ვიცი , არასდროს არ მომინდება, ნაბოკოვის ,,ლოლიტაა". არ ვიცი რატომ, ვერ ვხსნი. მძულს და მორჩა. ქუჩაში, სკოლაში, ახლობლებში ვპოულობდი ნაცნობ გმირებს და ზუსტად ვასილ კეჟერაძესავით სახელებსაც ვარქმევდი. ღმერთო, როგორ მიყვარდა მერკუციო! მერკუციოზე ვგიჟდებოდი. შემდეგ ჰოლდენ კოლფილდი შემიყვარდა. ისიც თვლიდა, რომ მერკუციო რომეოზე მაგარია . ძალიან მახარებდა სხვაც ჩემსავით რომ ფიქრობდა და ეს სხვა დიდი სელინჯერი გახლდათ. მერე ამერია, რომელი უფრო მიყვარდა: ჰოლდენი თუ მერკუციო, თუ დონ დიეგო,თუ ჟან ვალჟანი,თუ .... მაგრამ კოლფილდი მაინც ყველას მერჩივნა და ასეა დღემდე. წაკითხულ წიგნებს ბევრჯერ გადავიკითხავდი ერთგვარი შიშით, ვაითუ, ახლა აღარ მომეწონოს-მეთქი. ყოფილა ასეთი შემთხვევებიც, განვიხიბლებოდი რატომღაც. უსიამოვნო შეგრძნებას მიტოვებდა ეს ამბავი. დღეს ისე აღარ მაღელვებს აურელიანო ბუენდიას შფოთიანი ცხოვრება. არც ბეტისა და მაქსის, არც კილიმანჯაროს, არც ბიძია გევინის ამბები მაწუხებს ისე მძაფრად, როგორც მაშინ. ეს ,,ვაითუ.." დღემდი მაწუხებს. . მაგრამ ახლა შვებულება და კითხვის დღეები მაქვს . ავდექი და გადავიკითხე კერეტი. გადავიკითხე, უფრო მშვიდად, არ ჩამინთქავს. ცოტა ხანს მეყოფა ეს ბედნიერება.
